Μόνο με πόνο και αγανάκτηση μπορεί να παρακολουθεί κάποιος τις εξελίξεις σε όλα τα υπό διερεύνηση μέτωπα της συλλογικής μας διαφθοράς. Η καταρράκωση των θεσμών, η υποβάθμιση των ηθών και η συνεπαγόμενη διολίσθηση στην διαπλοκή και τη διαφθορά, όπως σε κάθε μολυσμένο κοινωνικό σύστημα, δεν έχει ούτε χρώμα, ούτε σημαία. Όταν ένα πολιτικό, νομικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, υποστείλει τη σημαία της τιμιότητας, της ανθρωπιάς και της έγνοιας για το καλό του τόπου και στη θέση της αναρτήσει τη σημαία της ευκαιρίας, του άρπα κόλλα και του προσωπικού ωφελιμισμού, τότε η διολίσθηση στον βούρκο δεν έχει όρια. Ο λάκκος με τη λάσπη δεν έχει πάτο και όσοι πίνουν από το νέκταρ της διαφθοράς, δεν μπορούν και δεν θέλουν να ξεμεθύσουν.
Το χειρότερο απ΄όλα είναι πως σχεδόν όλα από τα σοβαρά που διερευνώνται στην Κύπρο σήμερα, είναι από έρευνες που ξεκίνησαν από τους εισαγγελείς στην Ελλάδα και όχι από εδώ έρευνες. Η κοινωνική αγανάκτηση στην Ελλάδα και η αποστροφή προς το σύστημα σε όλες του τις εκφάνσεις, δεν επιτρέπει πλέον την πλήρη ατιμωρησία και έτσι στα πλοκάμια των ερευνών βρέθηκαν και βρίσκονται και δικά μας γνωστά ονόματα του εγχώριου «star system». Και δεν είναι μόνο αυτά που έχουν δει τα εδώ φώτα της δημοσιότητας. Αν ανατρέξει κάποιος στα ελληνικά Μ.Μ.Ε. θα δει να παρελαύνουν και άλλα ονόματα του δικού μας συστήματος ως πιθανοί εμπλεκόμενοι στα διάφορα υπό διερεύνηση σκάνδαλα.
Τελικά, η μεγαλύτερη σύγκλιση που καταφέραμε να πετύχουμε με τον Ελλαδικό μητρικό χώρο δεν είναι ούτε η αμυντική, ούτε η οικονομική, ούτε η κοινωνική, ούτε η πολιτιστική. Είναι σύγκλιση της λαμογιάς και του πλιάτσικου. Είναι θλιβερό όμως που οι δικές μας ανοχές ως πολίτες στην Κύπρο, δεν έχουν μόνο εκθρέψει το θηρίο αλλά του επιτρέπουν να ζει και να βασιλεύει ατάραχο και ανενόχλητο. Είναι θλιβερό που οι δικοί μας «θεσμοί» απολαμβάνοντας «ακόμη» την πολυτέλεια της ανοχής των πολιτών, όχι μόνο δεν ταράχθηκαν από τις αποκαλύψεις για όλα τα εν ελλάδι και την εδώ μοιραίως συγκοινωνούσα κατάσταση, σκάνδαλα, αλλά σφυρίζουν αδιάφορα και δεν προχωρούν στα αυτονόητα.
Πως είναι δυνατόν να συζητούμε τις όποιες μίζες για τα όποια οπλικά συστήματα που πουλήθηκαν στην Ελλάδα για διερεύνηση του κατά πόσο και με ποιο τρόπο πέρασαν από την Κύπρο, χωρίς να ρωτούμε για τις αντίστοιχες αγορές που έκανε κατά καιρούς το δικό μας κράτος; Πώς είναι δυνατόν να μην ταράζεται κάποιος και να μην επιζητά άμεση διερεύνηση όλων αυτών των αγορών, όταν έγιναν από τις ίδιες πηγές, προφανώς με τους ίδιους μεσάζοντες, οι οποίοι μάλιστα κατοικούσαν εδώ και απολάμβαναν και προνομιακό καθεστώς μόνιμου κατοίκου; Πώς είναι δυνατόν να μην συνεγείρεται το δημόσιο αίσθημα, όταν το συνολικό ποσό των αγορών της Κυπριακής Δημοκρατίας (S300, πολεμικά ελικόπτερα και δις τουλάχιστον άρματα μάχης) είναι πολλαπλάσιο των αγορών για τα οποία διερευνούνται υποθέσεις μιζών στην Ελλάδα;
Και φυσικά, αυτό είναι μόνο ένα εκ των πολλών θεμάτων - σκανδάλων που είναι υπό συζήτηση. Αν ανατρέξει κάποιος στην ειδησιογραφία, δεν περνά μέρα που να μην προκύπτει και νέα «υπόθεση» που χρήζει διερεύνησης. Και όμως, για όλα υπάρχει «ακόμη» μια στάση ανοχής από την κοινωνία.
Μπορεί ο πολίτης να παρακολουθεί αποσβολωμένος, απογοητευμένος, απελπισμένος, αλλά δεν έχει απαιτήσει δυναμικά την κάθαρση. Ακούγοντας πολλούς συμπολίτες μας, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι ένα κοινό ερώτημα όλων σχεδόν είναι: σε ένα μικρό τόπο, που όλοι γνωρίζουν όλους, που η αλληλοσύνδεση πολιτικών, νομικών και οικονομικών παραγόντων είναι πλέον ξεκάθαρη μετά την οικονομική κατάρρευση, ποιος θα διερευνήσει ποιον; Ποιος έχει το αναντίλεκτο κριτήριο των «καθαρών χεριών» για να διερευνήσει όλους τους υπόλοιπους;
Αυτό θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε ως κοινωνία.
Και επειδή οι έρευνες ασχολούνται με το παρελθόν, τα αποτελέσματα τους είναι «μνημόσυνα» για παρελθούσες «αμαρτίες». Μπορεί να εξυπηρετούν το περί δικαίου αίσθημα, μπορεί αν τις αξιοποιήσει κάποιος σωστά να χρησιμεύουν για παραδειγματισμό στο μέλλον, αλλά δεν λύνουν στη ρίζα του το κακό. Δεν δημιουργούν αυτόματα προϋποθέσεις εξυγίανσης του Συστήματος.
Επειδή όμως μεγαλύτερη σημασία για την κοινωνία από το χτες και το σήμερα, έχει το αύριο, θα αναφέρω δύο από τα μέτρα τα οποία έχουν ακουστεί και τα οποία θεωρώ ως σημαντικότατα για την εξυγίανση που πρέπει να απαιτήσουμε:
1. Να θεσμοθετηθεί η πλήρης διαφάνεια στη χρηματοδότηση των κομμάτων (σχετική πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών για το θέμα έχει ξεκινήσει από τον κ. Σταύρο Ζένιο, πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κύπρου).
2. Να τελειώσει το θέμα που συζητείται εδώ και καιρό χωρίς αποτέλεσμα και να εφαρμοστεί άμεσα και πλήρως το πόθεν έσχες των πολιτικών προσώπων.
Είναι σημαντικό να γίνουν και τα δύο πιο πάνω μαζί γιατί νομίζω ότι είναι διάχυτο το αίσθημα σε όλους ότι συνδέονται. Δεν θα αποδώσει μόνο το ένα από τα δύο μέτρα. Και αν δεν υπάρξει πλήρης διαφάνεια και όλα να είναι στο φως, δεν πρόκειται να ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη του κοινού στο όποιο πλέον σύστημα.
Τέρμα λοιπόν στην ανοχή, γιατί σημαίνει συνενοχή!
Κυριάκος Παρπούνας